Fenomen Husarii

Dzieje husarii są nierozerwalnie związane z dziejami polskiej wojskowości . Husaria była formacją , wyróżniającą polskie wojska od wojsk państw sąsiednich, formacją przez kilkadziesiąt lat niezwyciężoną na polach bitew,  toczonych przez wojska Rzeczypospolitej z najeźdźcami. Husarze budzili respekt zarówno wśród żołnierzy szwedzkich , stosujących zasady sztuki wojennej zgodnie z zachodnioeuropejską sztuką wojenną, jak i wśród Tatarów,  Turków oraz Kozaków stosujących taktykę zgodną ze wschodnimi sposobami walki. Radosław Sikora w swoim najnowszym opracowaniu odkrywa  tajniki , składające się na fenomen husarii,  tej tak charakterystycznej dla polskich dziejów formacji kawaleryjskiej. Wydrążona kopia husarska, wzmocniona włóknami konopnymi oraz odpowiednimi klejami,  pod względem jakości przewyższała wszystkie podobne rodzaje broni w wojskach państw ościennych. Była lekka a zarazem bardzo wytrzymała .  Towarzysze husarscy , stanowiący trzon chorągwi husarskich , wywodzili się spośród zamożnych rodów szlacheckich. Dobór koni również nie był sprawą obojętną ,dlatego wszystkie musiały być zarówno wytrzymałe , szybkie , zwrotne i rosłe. Dopiero połączenie tych składników w całość , decydowało o elitarności  husarii spośród wszystkich formacji jazdy , nie tylko w Polsce ale w całej Europie.  Rozstrzygające o losach bitew szarże husarskie w bitwach pod Orszą (1514) Obertynem (1531), Lubiszewem (1577) Byczyną (1588) Kokenhausen (1601) Kircholmem (1605), Kłuszynem ( 1610), Chocimiem (1621), Trzcianą (1629),Ochmatowem (1644), Beresteczkiem (1651), Płonką (1660), Chocimiem (1673),  Wiedniem (1683) ,  zapewniły chwałę oręża polskiego, a husarii miano najgroźniejszej jazdy świata.