Pięć lat kacetu, wspomnienia
Stanisława Grzesiuka z pobytu w niemieckich obozach śmierci , stały się jedną z najważniejszych książek zaliczanych do literatury obozowej . Ze względu na wyjątkową pamieć autora i szczegółowy zapis panujących w obozach warunków oraz systemu represji wobec więźniów , "Pięć lat kacetu" ma wartość dokumentalną , a równocześnie są to wspomnienia napisane z dogłębną analizą patologii jakie niemiecki system zagłady potrafił wydobyć z ciemnych czeluści ludzkiego instynktu. .
Grzesiuk przeżył w obozach zagłady pięć lat , pięć lat piekła , podczas których każdego dnia narażony był na śmierć , za najdrobniejsze odstępstwo od niemieckich rozporządzeń .
Pobyt w obozie zagłady to codzienna walka o przetrwanie , gdzie cienką granicę miedzy życiem a śmiercią niejednokrotnie wyznaczał kaprys SS-mana.
Wspomnienia Grzesiuka stanowią fenomen, ukazują człowieka , który pomimo tragicznego położenia , ani przez moment nie poddał się , walczył o przeżycie , zachowując przy tym godność ludzką , pomagając niejednokrotnie , całkowicie bezinteresownie innym więźniom , dostarczając im "zorganizowane jedzenie bądź odzież" .
Więźniowie Mauthausen - Gusen, mordowani byli zarówno przez wycieńczającą pracę, jak i wyniku egzekucji dokonywanych na podstawie wyroków śmierci . Szczególnie narażeni na karę śmierci byli więźniowie z Warszawy .
Wspomnienia Grzesiuka to doskonała charakterystyka postaw ludzkich, gdzie w ekstremalnych warunkach obozowych Niemcy jednych potrafili całkowicie upodlić a równocześnie innych w żaden sposób nie potrafili pozbawić człowieczeństwa.
Po latach od zakończenia drugiej wojny światowej ośrodki propagandowe relatywizują rolę Niemców w realizacji planów ludobójstwa . Dlatego wspomnienia Stanisława Grzesiuka , stanowią tak ważny dowód w poznaniu prawdy o
Niemieckich Obozach Zagłady
